ذرات رادیواکتیو به انگلیسی

کلمه‌ی «ذرات رادیواکتیو» در زبان انگلیسی به «radioactive particles» ترجمه می‌شود.

ذرات رادیواکتیو به ذراتی گفته می‌شود که از فرآیندهای واپاشی هسته‌ای ناشی می‌شوند و دارای خاصیت پرتوزایی هستند. این ذرات انرژی بالایی دارند و می‌توانند در اثر برهم‌کنش با مواد مختلف باعث تغییرات شیمیایی و فیزیکی شوند. از جمله ذرات رادیواکتیو می‌توان به آلفا (α)، بتا (β) و گاما (γ) اشاره کرد که هر کدام ویژگی‌ها و میزان نفوذپذیری متفاوتی دارند.

واپاشی رادیواکتیو فرایندی است که در آن هسته‌های ناپایدار اتم‌ها به طور طبیعی یا مصنوعی به هسته‌های پایدارتر تبدیل می‌شوند و در این فرایند، ذرات و تابش‌هایی منتشر می‌شود که به عنوان ذرات رادیواکتیو شناخته می‌شوند. این پدیده در طبیعت و همچنین در کاربردهای صنعتی، پزشکی و علمی نقش مهمی ایفا می‌کند.

از لحاظ علمی، ذرات رادیواکتیو به دلیل انرژی بالای خود، قابلیت تخریب بافت‌ها و مولکول‌های زیستی را دارند که این ویژگی هم در کاربردهای پزشکی مانند درمان سرطان به کار می‌رود و هم در صورت عدم کنترل می‌تواند خطرناک باشد. به همین دلیل، استفاده از مواد رادیواکتیو نیازمند رعایت نکات ایمنی و استانداردهای خاص است.

در صنایع مختلف، ذرات رادیواکتیو کاربردهای متعددی دارند؛ مثلاً در انرژی هسته‌ای برای تولید برق، در کشتیرانی برای تأمین انرژی، در پزشکی برای تصویربرداری و درمان بیماری‌ها و در تحقیقات علمی برای مطالعه خواص مواد و فرایندهای هسته‌ای. همچنین، آگاهی از خطرات و راهکارهای محافظتی در برابر این ذرات برای حفظ سلامت انسان‌ها و محیط زیست ضروری است.

اصطلاح «radioactive particles» در زبان انگلیسی، یک عبارت تخصصی است که در حوزه‌های فیزیک هسته‌ای، پزشکی هسته‌ای، مهندسی انرژی و ایمنی پرتویی کاربرد گسترده دارد و درک درست آن برای دانشمندان، مهندسان و متخصصان سلامت اهمیت زیادی دارد.